🔹گذشته از حاشیه‌های پررنگتر از متن جشنواره مانند ترویج و گسترش تجمل گرایی، غرب زدگی، ابتذال و نگاه و برخورد تجاری با فرهنگ و هنر و حتی بعضاً سیاه‌نمایی از اوضاع داخل به خاطر جلب رضایت و عنایت خارجی‌ها... گویا رفته رفته فرم و شکل به چنان قداستی دست یافته که دیگر محتوا و مضمون اثر نه تنها در درجه دوم قرار گرفته بلکه به شدت متأثر از فرم زدگی اباحه گرانه شده است.

🔸به عبارت ساده چگونه گفتن بر چه گفتن رجحان پیدا کرده! لذا خیلی مهم نیست که فیلم چه می‌گوید بلکه مهم آن است که فیلم چگونه می‌گوید! و این رویکرد به جایی رسیده که تفکرات انحرافی و گذاره‌های غلط، از حوزه معرفت شناسی گرفته تا روایت و تحلیل پدیده‌های روزمره اجتماعی به سادگی و با ظرافت خاصی در فرم و شکلی زیبا و با اغواگری‌های سینمایی به خورد مخاطب داده می‌شود.

🔹البته که بر اهمیت فرم و شکل و چگونه گفتن و ارائه محتوا و درهم تنیدگی این دو ملتفت هستیم، اما مسئله اینجا است که این فرم و شکل نباید جای محتوا و درون‌مایه فیلم را گرفته و یا آن را چنان تحت الشعاع قرار دهد که دیگر اهمیتی نداشته باشد که سازنده فیلم چه اندیشه‌ و تفکر و یا حتی چه روایتی را در ظرف زیبا و بسته بندی هزار رنگ فیلم خود به مخاطب ارائه و بعضاً القاء می‌کند.

🔺 هنر سینما با تمام اهمیتش صرفاً یک وسیله است، وسیله‌ای که قرار است مجرای انتقال معانی و مفاهیم انسانی و حقایق به دیگران باشد، لکن وسیله نباید جای هدف بنشیند.