امسال یعنی سال 1400 اولین سال قرن جدید هجری شمسی برای کشور جمهوری اسلامی ایران است. کشوری که ملّت شریف و غیور و البته نخبه‌اش علمدار اسلام ناب، ملجأ و پناه آزادگان و مظلومان جهان و پیشرو در مسیر احیاء تمدن نوین

اسلامی هستند. شعار امسال "تولید؛ پشتیبانی‌ها، مانع زدایی‌ها‌" می‌باشد که باید به عنوان یک راهبرد مهم به همه سیاست گذاری‌ها در حوزه‌های مختلف جهت بدهد. روشن است که مقصود اصلی از واژه تولید در شعار مذکور تولید در حوزه اقتصاد است، اما اجازه بدهید نگارنده از این واژه مهم در شعار سال یک وام کوچکی بگیرد جهت استخوان بندی یادداشت پیش‌رو، چون اصلاً وقت نداریم.

آیا تولیدی مهمتر از تولید انسان هم هست؟ کدامین کالا و محصول را می‌توان با یک انسان مقایسه کرد؟ اساساً وقتی انسان نباشد چه کسی می‌خواهد سایر محصولات و کالاها را تولید کند؟ اصلا برای چه چیزی و چه کسی تولید کند وقتی انسانی نیست که از آن تولیدات استفاده کند؟ شاید بگویید برای صادرات تولید کنیم، خب پول حاصل از صادرات را برای چه کسی هزینه کنیم؟ تولید اقتصادی خودش سه رکن مقوّم دارد؛ بازار و تقاضا که هست، منظور، عوامل تولید است؛ که اولی تولید کننده یا همان انسان است، دومی منابع مالی و سومی برنامه است. اگر ما حتی لیبرالی هم به ماجرا نگاه کنیم ناگزیریم جمعیت را افزایش دهیم.

در این میان بزرگترین تهدید بالفعل ما زمان است، زمان! که متوقف نمی‌شود و منتظر نمی‌ماند لذا هر روزی که می‌گذرد ضریب کاهش خسارت و توان جبران عقب افتادگی در مسله فرزند آوری و افزایش جمعیت را نیز با خود پایین می‌آورد‌. وقتی جامعه در حال پیر شدن و با تهدید نسل مواجه است اگر با همین فرمان جلو برویم دیگر نه تولید کننده‌ای خواهد بود و نه استفاده کننده‌ای. منابع مالی و برنامه که خودشان نمی‌توانند سایر تولیدات را انجام دهند. نکند روزگاری برسد که مجبور به واردات انسان بشویم!؟ که بیایند با منابع و برنامه‌های ما برای ما کار و تولید کنند و خدمات ارائه دهند. همه مسائل تحت الشعاع این مسئله هستند.

تمام افتخارات ما در حوزه‌های مختلف تولید از فولاد و سیمان گرفته تا موشک و نانو و غیره تولید کنندگانی داشته‌اند که با منابع و برنامه به این موفقیت‌ها دست یافته‌اند. حال سوال این است که این تولید کنندگان را چه کسی تولید کرده است یا به عبارت دقیق‌تر واسطه مادی تولّد آنها در این جهان شده است؟ مگر نه این است که همه بزرگان از دامن پدران و مادران برخاسته‌اند. آیا نباید در کنار تولید محصولات صنعتی و غیره به تولید خودِ انسان هم توجه ویژه کنیم، انسان‌هایی مانند علما، شهدا، دانشمندان، مدیران با کفایت و غیره که اصلی‌ترین عوامل پیشرفت و آبادانی کشور و خوشبختی دنیوی و سعادتمندی اخروی هر ملّتی هستند.

تولید و یا به عبارت بهتر تولّد انسان و تربیت آن بدون ازدواج و تشکیل خانواده ممکن نیست لذا به این مسئله نیز به عنوان مقدمه تولید نسل باید توجه ویژه‌ای بشود چون در این مسئله هم با تهدید بالفعل زمان مواجه هستیم. پیشرفت و آبادانی کشور متوقف بر مؤلفه‌های بسیاری است که مهمترین آنها انسان‌هایی خوب و موفق می‌باشند که تشکیل دهنده‌ی ملت این کشور هستند. وقتی اساس و هستی به معنای بودن و وجود داشتن آنها مورد تهدید قرار گرفته است(کاهش فرزند آوری و جمعیت)، دیگر مابقی مسائل در اولویت بعدی قرار خواهند گرفت. یک کشور را با کلی منابع، ظرفیت، تاریخ، فرهنگ و غیره، بدون ملّتش نمی‌توان تصور کرد.

به قول مولوی: ای دوست شکر بهتر یا آنکه شکر سازد / خوبی قمر بهتر یا آنکه قمر سازد (وقت نداریم)