یکی از مشکلات بنیادی غالب افرادی که در حصار مرزهای کشور ایران زندگی می کنند این است که سال ۵۷ را سال پیروزی به معنای سرانجام و پایان انقلاب اسلامی می پندارند که نه تنها به شدت اشتباه بلکه تصور و نگاهی فوق العاده خطرناک نیز می باشد. البته این نگاه و تصور تنها منحصر به مردم ایرن نیست بلکه اکثر مردمی که تحت حاکمیت های اسلامی زندگی می کنند دچار آن هستند. حدا اقل در حوزه ی عمل . . .

وقتی نگاهی اجمالی به پیشینه ی تاریخی انقلاب یا انقلاب های اسلامی می اندازیم با اندکی تعمق می توانیم زمینه ها و بستر سازی هایی را که علمای عامه انجام داده اند، و خصوصا مجاهدت ها و مبارزه هایی که علمای شیعه در بعد از دولت نبوی و علوی انجام داده اند را به وضوح مشاهده کنیم.

فلذا با یک نگاه کلامی و تمدنی می توان سرآغاز انقلاب اسلامی را در یوم الله شروع مأموریت و رسالت خاتم انبیاء دانست که تا زمان حال دچار فراز و فرود های بسیاری شده است که نمونه معاصر آن انقلاب اسلامی ایران می باشد، و تا سرانجام انقلاب های موحدین یعنی ظهور قائم آل محمد ادامه خواهد داشت.

پس انقلاب اسلامی ایران تنها شروع یک مرحله ی جدید و فصل تازه ای در این سلسله الهی و نبرد میان جبهه حق و باطل می باشد، که نباید از جریان و حرکت بیافتد و دچار فرسایش بشود. ما هنوز سیستم اقتصادی و بانکی، نظام آموزش و پرورش و بسیاری از حوزه ها را آنگونه که باید نتوانسته ایم منقلب کنیم، که به نظر حقیر بخش قابل توجهی از علل این مشکلات ریشه در نگاه غلطی که در ابتدا عرض کردم دارد.

حرف آخر اینکه؛ یکی از راهبردهای مهمی که جریان حزب الله و انقلابیون می توانند برای برون رفت از این چالش اتخاذ بکنند ایجاد پیوند بین فرهنگ حسینی و مهدوی، تعمق گفتمانی پیرامون مفهوم سیاست دینی و زیست تشکیلاتی می باشد. باشد که ان شا الله گامی به سوی زمینه سازی ظهور برداشته باشیم.