سُلَّم | نردبان

عقل باید نردبان دل بود

انسان در سیر رشد فیزیکی خود بعد از پشت سر گذاشتن خرد سالی و وارد شدن به دوران کودکی پا به عرصه ی رشد شخصیتی و شکل گرفتن ابعاد هویتی خود می گذارد، (می دانیم که اتفاق های قبل از این دوره نیز بر شکل گرفتن شخصیت افراد موثر است اما قصد ما پرداختن به دورۀ اکتسابی خود فرد است) در ابتدای امر کودکان بنابر فطرت کمال طلب خود سعی در رشد و متعالی شدن دارند، گر چه شاید خیلی برنامه ریزی شده و برخواسته از اراده و تدبیر نباشد اما بسیار تشنه و جویای حقیقت هستند.

کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ که هر روزه لایه های پنهان آن برای افکار عمومی روشن تر می شود همگی مؤید بصیرت و عملکرد صحیح جریان حزب اللهی و انقلابی آن زمان به رهبری آیت الله کاشانی و جان فشانی های فدائیان اسلام با محوریت شهید نواب صفوی است، و در مقابل مهر تاییدی است بر ساده انگاری دکتر مصدق، یا بهتر است بگوییم خیانت دکتر مصدق … خطای نابخشودنی دکتر مصدق پشت کردن به جریان حزب الهی و انقلابی مردم آن زمان و روی آوردن و دلخوش کردن به حمایت های آمریکا بود.

دنیا ما پر است از تمدن ها، فرهنگ ها و آداب و رسوم مختلف و عجیب غریبی که هر یک به نوعی بر خاسته از جهانبینی افراد آن جامعه می باشد؛ در این میان آداب و رسومی هستند که از پشتوانه ی فلسفی قوی و تفکر متعالی بر خوردار می باشند و برخی نیز صرفا یا بر خاسته از سیاست های حاکمیتی برای سرگرم کردن مردم تحت حکومت خود هستند و یا ریشه در عقب افتادگی فکری مردم آن جامعه دارند.

وقتی با منتشر کردن و مانور دادن رسانه ای بر روی یک کلیپ که حکایت از یک سخنرانی شش سال پیش دارد بازی را تا بازداشت دکتر حسن عباسی پیش می برند اینجاست که عدم توجه جریان حزب الهی و انقلابی به قدرت رسانه بیشتر نمود پیدا می کند.

متاسفانه در کشور ما جریان های مخالف به خاطر عدم احساس مسئولیت و تکلیف در برابر مشکلات کشور فراغ بالی برایشان حاصل شده که در حوزه رسانه جدی تر وارد شده اند، از شبکه های ماهواره ای جریان شیرازی ها گرفته تا روزنامه ها و سایت های زنجیره ای کارگزاران و اصلاح طلبان همه و همه توپ خانه های فعال و فتنه خیزی هستند که همواره بر علیه جریان اصیل حزب الهی و انقلابی قلم فرسایی می کنند.

آسیب هایی که اسلام و مسلمین از درون خورده اند همواره مخرب تر و ویرانگر تر از عوامل مخرب خارجی بوده است گرچه بستر ساز غالب آسیب ها و حملات خارجی همین چراغ سبز ها و یا نقطه ضعف های داخلی بوده است، و این خطر بسیار بزرگی است که می تواند دامن گیر هر مکتب و امتی بشود، چون غالب افراد جامعه حساسیتی را که نسبت به دشمنان خارجی دارند نسبت به دشمنان داخلی ندارند و همین امر زمینه ساز خسارت های غیر قابل جبرانی می شود.