بسیاری از حوادث و اتفاقات اخیر کشور که در آشوب‌ها و اغتشاشات رخ داد، مقوله و پدیدۀ خلق الساعه‌ای که در این ایام متولد شده باشد نبود.
بلکه بسیاری از این سموم مدت‌ها بود که در بطن فضای مجازی انباشته شده بود، لذا با یک دل درد ساده، در فضای حقیقی و کف خیابان استفراغ شد.
ولنگاری فضای مجازی یعنی آشوب در فضای حقیقی...
تجزیه ماجرا...
صفر: خانومی که توسط مأمورین انتظامی بخاطر پوشش نامناسب جهت تفهیم قانون و کلاس توجیهی به مقر پلیس انتقال داده شده است در میانه کلاس و در مقابل دیدگان حضار و دوربین‌های مداربسته می‌میرد. پزشکی قانونی بعد از تحقیقات اولیه، مرگ خانم مهسا امینی را بر اساس ادعای ضد انقلاب یعنی ضرب و جرح رد می‌کند.
ورود بانوان به ورزشگاه از نظر ما هرچه که باشد، از نظر جریان ضد اسلام و انقلاب فتح سنگری است که هر روز از این سنگر تیرهایی به سمت عفت عمومی جامعه پرتاب خواهد کرد و آن را محملی برای شیطنت‌ها خواهد نمود.
ورود ضعیف و مدیریت نسنجیده این مسئله بدتر از عدم ورود و مسکوت گذاشتن آن است چون در بازی که توسط دشمن طراحی شده است گل هم بزنی حتماً آفساید است.
به عبارتی ریاکاری یعنی انجام کار برای جلب نظر مردم، نه جلب رضایت خداوند؛ ریاکار روح خودش رشد نمی‌کند اما حداقل با کار کردن برای مردم فایده‌ای برای آنان دارد.
مسئول ریاکاری که برای جلب نظر مردمش کار و خدمت می‌کند بهتر از مسئولی است که نه تنها خدمتی نمی‌کند بلکه برای جلب نظر دشمنانِ مردمش خیانت هم می‌کند.
ضمناً ریا یک امر قلبی بوده و تشخیصش راحت نیست...
تفاوت “الزام” و “اجبار” در این است که الزام، دارای یک خاستگاه فلسفی، پشتوانۀ منطقی و فرآیند قانونی است، اما اجبار لزوماً اینگونه نیست لذا حجاب الزامیست نه اجباری.
سخن گفتن با ادبیات مهندسی شدۀ دشمن یعنی پذیرش مفروضاتِ غلط و منفی او، لذا بهتر است به جای عبارتِ “حجاب اجباری” از عبارت “حجاب الزامی” استفاده کنیم.