به عبارتی ریاکاری یعنی انجام کار برای جلب نظر مردم، نه جلب رضایت خداوند؛ ریاکار روح خودش رشد نمیکند اما حداقل با کار کردن برای مردم فایدهای برای آنان دارد.
مسئول ریاکاری که برای جلب نظر مردمش کار و خدمت میکند بهتر از مسئولی است که نه تنها خدمتی نمیکند بلکه برای جلب نظر دشمنانِ مردمش خیانت هم میکند.
ضمناً ریا یک امر قلبی بوده و تشخیصش راحت نیست...
خادم ریاکارم آرزوست!
الزام یا اجبار، مسئله این است
تفاوت “الزام” و “اجبار” در این است که الزام، دارای یک خاستگاه فلسفی، پشتوانۀ منطقی و فرآیند قانونی است، اما اجبار لزوماً اینگونه نیست لذا حجاب الزامیست نه اجباری.
سخن گفتن با ادبیات مهندسی شدۀ دشمن یعنی پذیرش مفروضاتِ غلط و منفی او، لذا بهتر است به جای عبارتِ “حجاب اجباری” از عبارت “حجاب الزامی” استفاده کنیم.
بیرق فرهنگی حجاب
حجاب صرفاً یک پوشش در کالبد لباس نیست لذا با سایر پوششها اساساً قابل مقایسه نمیباشد، چون حجاب دارای یک فلسفه غنی مبتنی بر یک مکتب اندیشهای متعالیه است.
امروزه حقیقتاً حجاب به مثابه بیرق فرهنگی جامعه اسلامی است که بانوان عفیفه علمدار آن هستند لذا طبیعی است که دشمن تمرکز حملات خود را روی علم و علمدار بگذارد...
تعارض ظرف و مظروف
نوع و شکلِ لباس و خانه نمایانگر ماهیت اندیشه، فرهنگ و سبک زندگی انسان و خانواده هستند.
لذا یکی از مظاهر مادی و فیزیکیِ تجلّیِ هویتِ هر تمدنی در کالبد پوشش و ساختمان آشکار میگردد.
محتوا که جای خود اما اگر قالبهای تحمیلی فرهنگ غرب بر پیکرۀ جامعه را نزُداییم استحاله خواهیم شد.
حجابِ ضدّ عفاف!
حجاب بدون عفاف همانند صدف بدون مروارید است...
تبیین و تبلیغ و ترویج حجاب بدون توجه کافی به تبیین و تبلیغ و ترویج عفاف موجب اعوجاج در باورها و تفکر افراد و تهی شدن مظاهر سبک زندگی اسلامی از درون مایههای غنی خود شده که آرام آرام به ضدّ خودش تبدیل میگردد.
هر محجبهای عفیفه نیست اما هر عفیفهای محجبه است...