انقلابیگری(جهاد فی سبیل الله) دو بُعد دارد؛ اولی نفی طاغوت و توابع آن و دومی اثبات توحید و توابع آن است.
لذا همانقدر که مبارزه با فساد و ظالمین اهمیت دارد، حمایت و یاری صالحین و مجاهدین نیز بسیار مهم است.
متأسفانه گاهی در اثبات به اندازه نفی خوب عمل نمی‌کنیم.
نه به دوران روحانی که نقد امام معصوم را نیز جایز می‌دانستند! نه به الان که برخی(بادمجان دور...) نقد دولت را حرام می‌پندارند!
دولت جدید باید مراقب چاپلوسان و منفعت طلبانی که اقدامات غیر کارشناسی را تأیید و منتقدین دلسوز را تخریب می‌کنند، باشد.
چند سالی است که از دوگانه مذهبی و غیر مذهبی، حزب اللهی و غیر حزب اللهی عبور کرده و به دوگانه انقلابی و غیر انقلابی رسیده‌ایم و انقلابی بودن و نبودن معیار و شاخص سنجش افراد در تعیین عیار کفایت برای اقتدا، پیروی و یا حداقل تایید و حمایت‌ها شده است.