اخلاق اسلامی هرگز حقیقت و عدالت را نقض و تخطئه نمی‌کند لذا آن اخلاقی که رعایتش موجب کتمان حقیقت و ذبح عدالت شود اساسا اخلاق اسلامی نیست!
رعایت مصلحت هم اخلاقی عمل کردن به معنای عبور از حقیقت و عدالت نیست بلکه به معنای ترجیح اهم بر مهم است و تشخیص مصلحت هم بصیرت می‌خواهد!
برای قضاوت صحیح، اشراف به کلام لازم، لکن توجه به ما قال بدون توجه به من قال گاهی رهزن می‌شود!
نکند مواجههٔ ما با اشتباه مؤمنین همانند مواجههٔ با اغلاط منافقین باشد! اولی خطا و دومی خط است!
برخورد یکسان با اشتباه مؤمنین و اغلاط منافقین به اسم حریت و فراجناحی بودن، بی بصیرتی است.
وقتی مسئله پذیرفتن امور باشد دوگانۀ تعهد یا تخصص اصولا کاذب است چون اساسا کسی که فرد متعهدی است مسئولیت و کاری که تخصصش را ندارد قبول نمی‌کند.
مگر در شرایط و مواردی که کلا فرد دیگری نباشد و یا انجام امور توسط غیر ممکن نیست و یا عوامل خارج از ارادۀ فرد مانند جبر و اضطرار در کار باشد.
اما اگر مسئله سپردن مسئولیت و کار به دیگری بود، مثلا وقتی که ما بین دو مدعی که یکی متعهدتر و دیگری متخصص‌تر است مرددیم چه باید کنیم؟
در اینجا جنس و نوع آن مسئولیت و کار است که تعیین کننده می‌باشد! به گونه‌ای که در برخی امور تعهد بیشتر اهمیت و اولویت دارد و در برخی امور تخصص بیشتر...
انتقادها به مجلس یازدهم غالبا در فضای مقایسۀ وضعیت آن با آرمان‌های انقلاب است و تمجیدها در فضای مقایسۀ آن با مجالس قبلی می‌باشد...
انصاف و بصیرت در سیاست‌ورزی یعنی التفات به این دو نگاه و التزام عملی به هر دوی آنها که موجب رفع خطاها و اشکالات و امید آفرینی می‌گردد...
وقتی برخی دچار کالا پنداری دین الهی و مشتری پنداری بندگان شده‌اند و همواره طبق امیال مشتری دین را تقلیل می‌دهند تا بیشتر بفروشند!
ما باید همچون خمینی، طباطبایی، مطهری، خامنه‌ای، بهشتی و مصباح باشیم و در تبیین معارف و اقامۀ احکام الهی از ملامت احدی نهراسیم.