سُلَّم | نردبان

عقل باید نردبان دل بود

ایران مجازی؛ در حال پس‌رفت، ذلیل و منزوی، دچار فساد سیستمی، عدم آزادی بیان، دچار استبداد و استعمار، واداده و متفرق، درگیر فقر مطلق و در حال فروپاشی است.
ایران حقیقی؛ در حال پیشرفت، عزیز و مقتدر، فقدان فساد سیستمی، آزادی بیان مفرط، دارای آزادی و استقلال، مقاوم و منسجم، دارای رفاه نسبی و در حال ساماندهی است.
آقایان! ولنگاری فضای مجازی یعنی آشوب در فضای حقیقی

به عبارتی ریاکاری یعنی انجام کار برای جلب نظر مردم، نه جلب رضایت خداوند؛ ریاکار روح خودش رشد نمی‌کند اما حداقل با کار کردن برای مردم فایده‌ای برای آنان دارد.
 مسئول ریاکاری که برای جلب نظر مردمش کار و خدمت می‌کند بهتر از مسئولی است که نه تنها خدمتی نمی‌کند بلکه برای جلب نظر دشمنانِ مردمش خیانت هم می‌کند.
ضمناً ریا یک امر قلبی بوده و تشخیصش راحت نیست...

تفاوت “الزام” و “اجبار” در این است که الزام، دارای یک خاستگاه فلسفی، پشتوانۀ منطقی و فرآیند قانونی است، اما اجبار لزوماً اینگونه نیست لذا حجاب الزامیست نه اجباری.
سخن گفتن با ادبیات مهندسی شدۀ دشمن یعنی پذیرش مفروضاتِ غلط و منفی او، لذا بهتر است به جای عبارتِ “حجاب اجباری” از عبارت “حجاب الزامی” استفاده کنیم.

سالهاست که عدۀ قلیلی که از طبقه ثروتمند جامعه هستند بیشترین بهره‌مندی را از یارانه پنهان برده‌اند، الان که تبر و چاقوی آقای رئیسی بر ریشه و گلوگاه این رانت و فساد نشسته است صدایشان بر تحریف و تخریب بلند شده است.

این طبقه سرمایه‌دار تشکیلات و رسانه‌های زیادی دارد، لذا به شدت مراقب کارشکنی و عملیات روانی این ...ها باشید.

طرح صیانت با همه ایراداتی که ممکن است بر آن وارد باشد قطعاً از وضعیت بی‌قانونی حاکم بر فضای مجازی بهتر است. (ولنگاری فجازی شاهرگ حیات دشمن است)

البته تا زمانی که متولیان طرح صیانت نتوانند با اصلاح و تکمیل و تبیین دقیق از طرحِ صیانت، صیانت بکنند، بعید می‌دانم با طرح صیانت بتوانند از کاربران صیانت بکنند.

آیا با وجود فضای مجازی ولنگار می‌شود کارِ اقناعی کرد؟