- (اولویت چه چیز یا چیزهایی برای چه کسی یا کسانی)
در فضای علمی و اجرایی و خصوصاً رسانه‌ای تا موضوع و مسئله و چیزی به مذاق برخی افراد و عزیزان و گروه‌ها خوش نمی‌آید گاهی بلافاصله اشکال می‌کنند و بعضاً فریاد بر می‌آورند که؛ ای بابا الان اولویت نظام، مردم، کشور این مسئله(مثلاً حجاب) است!؟ چرا به اقتصاد کشور و معیشت مردم نمی‌پردازید. یا اینکه وقتی کسی یا مجموعه‌ای متمرکز در کار و فعالیت ناظر بر مسائل سیاسی داخلی است به او خرده می‌گیرند که؛ ای بابا در این شرایط حساس جهانی و بین‌المللی و منطقه‌ای به مشکلات و چالش‌های سیاسی داخلی چرا می‌پردازید و قس علی هذا...
یکی از عوامل مهم و مؤثر در تعیین نوع کنشگری افراد در جامعه حتی در یک ماجرای واحد، جایگاه افراد است.
در ماجرایی مانند غصب خلافت توسط اصحاب سقیفه، ما دو معصوم داریم لکن با دو روش کنشگری متفاوت!
تفاوت وظیفه به معنای تفاوت هدف نیست! بلکه به خاطر تفاوت جایگاه افراد و اقتضائات آن است.
در اصل و افق کنشگری باید تابع ولی باشیم، لکن این بدان معنا نیست که وظیفهٔ ما دقیقا مانند ولی می‌باشد.
مثلا وقتی فرمانده می‌گوید:«حمله» سرباز باید حمله را انجام داده و اقامه کند نه اینکه سرباز نیز بگوید:«حمله»!
مسئلۀ مهم این است که برآیند کنش‌های مختلف علی‌رغم تفاوت‌های روشی در یک افق واحد باشد...
کسی که در این شرایط منطقه و کشور با مدل معرکه گیری مبتذل به نقد نیروهای انقلاب(ولو نقد وارد باشد) به صورت علنی و مکرر دامن می‌زند!
یا نقص بینشی دارد و یا غَشّ گرایشی، به عبارت ساده یا دچار اختلال در تعقل است و یا انحراف در نیت! که بر چنین کنشی تمرکز و اهتمام دارد..!
گاهی ما به جای کنشگری در ورطۀ واکنشگری می‌افتیم! به عبارتی همواره مشغول حل مسئله‌های تحمیلی دشمن هستیم نه طرح ایجابی خودمان.
واکنش، لازم اما اصل بر کنش است؛ چون کنشگر، مسئله سازی، جهت دهی و کنترل می‌کند لذا همواره یک قدم جلوتر از واکنشگر خواهد بود.
اساتید انقلابی علوم سیاسی! لطفاً در کنار اهتمام به امور دانشی، کنشگری عملی و رسانه‌ای خویش را افزایش دهید؛ سکولارها، غربگرایان و برخی از سیاسیون با مواضع و عملکرد غـلـط خود مشغول بی اعتماد کردن افکار عمومی و حتی جامعه نخبگانی نسبت به دستاوردهای علمی شما در حوزۀ حکمرانی اسلامی هستند.
